Föstudagurinn 19. nóvember 2021 var sögulegur í tónlistarlífi landamanna. Þá var vígður í Hörpu nýr flygill sem Reykjavíkurborg og ríkissjóður gáfu húsinu í tilefni af 10 ára afmæli þess. Það var sjálfur Víkingur Heiðar Ólafsson sem vígði flygilinn með frábærum tónleikum, þar sem hann lék verk eftir Mozart.

Í upphafi spjallaði Víkingur við tónleikagesti, sagði frá Mozart og verkum hans, áhrifum hans á tónlistarsköpun, og á hann sjálfan sem einleikara. Víkingur lagði til að flygillinn fengi nafnið Sleipnir, því þó hann væri vissulega ekki áttfættur eins og hinn goðsagnakenndi hestur Óðins, þá hefði hann marga sömu eiginleikana; orðaði það einhvernveginn svo að Sleipnir færi loft og lög jafnt sem láð og á sama hátt flygi tónlistin á vængjum hans í hæstu hæðir.

Það var magnað að vera viðstddur þessa stund í Hörpu; tónlistin hreyfði allan tilfinningaskalann og einleikarinn auðvitað frábær, eins og allur heimurinn hefur áttað sig á fyrir löngu. Takk fyrir mig.

Á tíu ára afmæli Hörpu er vert að fagna þeirri framsýni að halda áfram fullum fetum og ljúka við bygginguna, þrátt fyrir efnahagshrun. Og minnast um leið þess formyrkvunarafturhalds sem hafði hátt með kröfur sínar um að hætta framkvæmdum – jafnvel að láta húsið standa ókarað um aldur og ævi þeirri hugmynd til háðungar að byggja glæsilegt tónleikahús í höfuðborginni. Þeir sömu halda sig til hlés nú um stundir, enda í besta falli broslegir í ljósi sögunnar. 

Tölum um hesta

Benedikt Línda og Sigríður Ævarsdóttir

Nýhöfn, 2021

Tölum um hesta er ný bók eftir hjónin Benedikt Líndal og Sigríði Ævarsdóttur, sem kalla sig reyndar „bara“ Benna og Siggu í bókinni. Höfundarnir skiptast á að skrifa einstaka kafla, flesta stutta og hnitmiðaða. Þrátt fyrir þetta er bókin á engan hátt sundurlaus, heldur rennur hún vel og snuðrulaust fram, það er enda mikill samhljómur með þeim hjónum þegar kemur að viðhorfum til hestsins, tamninga og hestamennsku yfirleitt.

Það er einmitt innileg virðing og hlýja í garð þessarar undursamlegu skepnu sem einkennir skrifin. Hér eru ráðleggingar til hestamanna, nokkrar „sögur úr sveitinn“ af hrossum, stóðlífi, áföllum og gleðistundum. Benni segir frá áherslum sínum við tamningar og kennslu, ásamt reynslu- og dæmisögum, en Sigga er meira í heimspekilegum vangaveltum um innra eðli hestsins og samspili manns og hests. Segja má að kjarnann í umfjölluninni megi hnoða í eitt orð: samstarf. Að öll nálgun gangi út frá því að um samstarf manns og hests sé að ræða.

Í bókinni eru margar mjög fallegar myndir, sem Sigga hefur málað, og setja þær sterkan svip á ritið.

Þetta er skemmtileg bók, full af hlýju, virðingu og fallegum hugsunum.