Nú, er gengur góa

í garð með mjallarfarða

og væran andar vindur,

vekur dreyminn heiminn,

þá auðar nist mér neista

nýjan kveikir, hlýjan,

bálar ást í brjósti,

brosið hnúta losar.

Í dagsins önn er ýmislegt að bralla,

iðjar hver að sínu skylduverki.

Um veikleikana sjaldan sjáum merki,

á snúning „vélin“ stöðugt látin malla.

Á glansmyndina fólks má ekki falla,

fyrirmyndarþegn, og landsins erki-

týpa er hinn staðfasti og sterki,

stofuprýði, laus við útlitsgalla.

Þannig mynd við teiknum, tæra, stillta,

tímalausa vídd í skýrum ramma

og litavalið feiknvel fer við normin.

Stundum verða glímur bræðrabylta

og blómin lifa eina stund og skamma.

Er lognið fyrir eða eftir storminn?