„Nú árið er liðið í aldanna skaut“

og aldrei það komi til baka

með Icehot, sem Borgun til skyldmenna skaut,

í skjólin þeir auðmagni raka,

og forsætisráðherrann flagsækið naut,

fnæsandi, siðspillt og gaga,

vort Alþingi, hæstvirt, er lægst núna laut,

samt ljóst að af miklu’ er að taka,

því lífeyrisfrumvarp á launþegum braut

sem lítt höfðu unnið til saka.

Nýtt ár er í vændum, og útlitið svart,

því afturhaldsstjórn er í pípum

sem gefa mun almenningseigurnar skart

til útvaldra’, í passlegum klípum,

og auðmönnum hleypa á fljúgandi fart,

þessum forhertu, siðlausu týpum,

en sjúklingur! fljóta til feigðar þú þarft

í fenjum með botnlausum dýpum.

Ég játa, mér finnst þetta helvíti hart.

Til heilbrigðra meðala grípum!

Stríðs í heimi hrjáðum,

hungursneyðar, leiðum,

er fjöldi enn, sem um aldir,

óttasleginn á flótta.

Eins og Jósef Jesúm

úr jötu tók, um götur

hrakinn, úr landi sem hundur,

svo hlífa mætti lífi.

Þennan mæta manninn

myrtu valdsmenn kaldir

sem þelið ekki þoldu

þýða, og hylli lýðsins.

Nú á tímum „nýjum“

neglum á krossa, steglum,

þá sem valdi velgja

vel undir uggum, við stugga.

Augum lítum ætíð

Assange þannig og Manning.

Af lífi, og sögulegu,

lærum, vinir kærir.

Aðeins andófslundin

oki lyftir. Tyftir

illan bifur. Hjá öllum

til árs og friðar miði.

Hérna blessuð börnin

brosa sem sól um jólin.

Annars staðar þau stuðar

stríð með sprengjuhríðum.

Selja vesturveldi

vopnin. Huga opnum!

Innum oss að þessu:

Eru þau mannverur?