Sigurður dýralæknir sendi Árgalafélögum líka, fyrirfram, efni í Hörpuvísur, fyrriparta undir nokkrum mismunandi rímnaháttum. Þegar ég var að hnoða saman botnunum var „vorhret á glugga“ sem hafði augljós áhrif á innihald þeirra:

Ferskeytt

Harpa nálgast, hlýnar geð,

þá hækkar sól á lofti

en vetur ennþá virðist með

vorið upp’ í hvofti!

 

Stefjahrun

Harpa nálgast, hlýnar geð,

þá hækkar sólin för.

Lítið hef þó hana séð,

á hitann virðist spör.

 

Gagaraljóð

Harpa nálgast, hlýnar geð,

þá hækkar sólin ganginn sinn.

Ef gengi úti faldprútt féð,

fljótt það myndi setja inn.

 

Nýhent

Harpa nálgast, hlýnar geð,

þá hækkar sólin göngu sína.

Glæstar vonir geng ég með:

„Góða besta, farð’ að skína!“

 

Stafhent

Harpa nálgast, hlýnar geð,

þá hækkar sólin blíðu með

en Vetur kóngur fer ei fet,

færir okkur páskahret.

 

Samhent

Harpa nálgast, hlýnar geð,

þá hækkar sól frá vetrarbeð.

Nú er aumt og nakið tréð,

í náttúrunni lítið peð.

 

Stikluvik

Harpa nálgast, hlýnar geð,

þá hækkar sólin göngu,

en þó verður varla séð

að vorið komi henni með.

 

Valstýft

Harpa nálgast, hlýnar geð,

þá hækkar sól.

„Út að ganga! Allir með!

Upp á hól“.